บทที่ 7

ตอนเช้าหกโมง นาฬิกาปลุกบนตู้เตียงดังเสียงดังๆ ที่ตื่นตูม

วรรณเคลื่อนขนตาของเธอ นานาปีเช่นเดิมนาฬิกาชีวิตของเธอทำให้เธอตื่นตา

เธอยืนตัวจากเตียง คอเสื้อนอนล้วนๆ คลุมไปดึกๆ โชว์คอขาวๆ

ตามปกติเธอต้องเดินไปที่ห้องครัวเริ่มเตรียมอาหารเช้าให้ลูกสองคน

พอลูกกินเสร็จ เธอจะต้องขับรถส่งลูกไปโรงเรียน แล้วกลับบ้านจัดการงานบ้าน เตรียมอาหารค่ำของวัน...

เรื่องเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้ถูกฝังไว้ในกระดูกของเธอเหมือนโปรแกรม

แต่ก่อนที่เธอจะยกผ้าห่มเต็มที่เตียง เธอกล่าวเฉียบฉาบถึงการนัดหมอเช็คอัป

ถึงแม้จะหย่ากับอาทิตย์ แต่เด็กไม่มีความผิด

วรรณหายใจลึกๆ จับมือถึงโทรศัพท์บนตู้เตียง หาเบอร์ของอาทิตย์

โทรศัพท์ดังมานานกว่าปกติจึงมีคนรับ “อะไรนะ?”​

“อาทิตย์ ค่ะ นี่เรา”

เสียงของวรรณเงียบมาก “วันนี้ฉันมีเรื่องบ้าง ไม่สามารถไปส่งเด็กเข้าโรงเรียนได้ รบกวน...”​

“ไม่เป็นไร ไม่จำเป็น...”

เสียงหญิงสดใสก็กล่าวออกมาจากหูกลอนเสียงน้อยๆ “อาทิตย์ ขนมหมูแล้วต้องนึ่งอีกนาน?”​

เป็นพิมพ์ประภา

วรรณจับโทรศัพท์แนบหูเขากางมือแปรปรวน เสียงนั้นเธอคุ้นเคยมาก​

ฝ่ายอีกข้างของโทรศัพท์มีเสียงรบกวน แล้วเป็นความสงบ แล้วถึงเสียงปิดประตู

วรรณไม่พูดอะไร แค่ขยับโทรศัพท์ให้แนบหูมากขึ้น

อาทิตย์ อย่างต่อเนื่อง “ถ้าคุณตัดสินใจอยู่ที่ที่อื่น ก็ไม่ต้องเดินไปมาระหว่างที่แล้ว พิมพ์ส่งเด็กไปโรงเรียนแล้วไปที่บริษัทไปเลย”

ปากของวรรณทำรูปโค้ง ก่อนที่จะพูดอะไร ได้ยินเสียงยินดีของเด็กสองคน “พ่อ วันนี้พ่อกับป้าพิมพ์ไปส่งเราไปโรงเรียนด้วยใช่ไหม!”

เสียงของวีรภัทร มีความรื่นเริงของเด็กเล็ก​

เสียงเด็กเหมือนเข็มทิศเจาะหัวใจวรรณ รวมถึงความเจ็บปวดอย่างหนาแน่น

ไปส่งเด็กไปโรงเรียนด้วยอาทิตย์ คือความปรารถนาตลอดๆ นานมาแล้ว

พิมพ์ประภาให้เรายากมาก​

เธอเคลียร์ตาลง หายใจลึกอีกครั้ง แล้วเปิดตาขึ้นมา คลื่นที่อยู่ในด้านล่างของตากลางลง แต่เหลือแต่ความเงียบสงบ

เธอพูดอ่อนๆ “ขอบคุณ รบกวนมาก”​

พูดเสร็จ ไม่รอให้อาทิตย์ ตอบ ก็กดปุ่มตัดการติดต่อ​

หน้าจอโทรศัพท์ดับลง วรรณมองไปที่ดำสนิทนั่นสักสองวินาที แล้วเอื้อมมือ ค้นหานาฬิกาปลุกที่เป็นระบบลบ กดปุ่มลบโดยไม่ลังเล​

เธอสามารถไม่ต้องตื่นตระหนกกับจุดเวลานี้อีกต่อไป​

เธอล้มลงอีกครั้ง ซ่อนตัวใต้ผ้าห่ม

เมื่อตื่นขึ้นอีกครั้ง เวลาเป็นสิบโมงแล้ว

วรรณลุกขึ้นอย่างช้า ล้างหน้าอย่างง่ายๆ เปลี่ยนเสื้อเสื้อผ้าสีขาวอมข้าง คลุมตัวเข้มแข็งแน่นๆ จึงเอากระเป๋าออกจากบ้าน​

ในโรงพยาบาลมีกลิ่นสมุนไพรและยาผสมผสาน หนาวและกดดัน

วรรณจองคิว นั่งบนเก้าอี้รอ มองหน้าจออิเล็กทรอนิกส์เลื่อนชื่อ ปลายนิ้วหมุนคลื่นตามเล่ห์ของสมุนไพรในกระเป๋าเสมอ​

ข้างหน้ายังมีคนอีกสามคน

เธอก้มหน้ามองมือของตัวเอง ปลายนิ้วมีรอยสะโพกบางๆ ข้อนิ้วมีรอยแผลเล็กน้อย—นั่นเป็นครั้งหนึ่งที่น้ำมันร้อนกระเด็นขึ้นมาขณะทำส้มตำให้อาทิตย์​

ในขณะนี้ ชื่อพิมพ์ประภา บนหน้าจอกระโดดขึ้นมา​

หัวใจของวรรณกระตุกอย่างรุนแรง กล่าวออกไป​

พิมพ์ประภา กำลังเดินออกจากประตู ฟันหลังอาจได้ยินชื่อคนที่รู้จักเป็นเป็นเสียงเดียวกัน หยุดได้เล็กน้อย

“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า? มีอาการที่ไม่สบายไหม?” อาทิตย์ สงวนถาม

“ผลตรวจของฉันไม่ดีใช่ไหม ไม่ต้องกังวลนะ ไปกันเถอะ”

พิมพ์ประภาเพียงยิ้มเล็กน้อย ไม่คิดถึงชื่อที่คุ้นเคยอีกต่อไป แต่วิ่งไปข้างหน้ากับอาทิตย์​

วรรณมีการตรวจสุขภาพไปดี แต่ผลตรวจไม่ดี

หมอมองภาพ หนวดเล็กเล็นขึ้น “คุณวรรณ สุขภาพของคุณไม่ดีนะ ต้องระวังพักผ่อน ไม่ควรทำงานหนักแล้ว”

เขาหยุดสักครู่ สายตาตกที่มือของวรรณที่วางอยู่บนโต๊ะ อายุ้ง “มองมือคุณ คุณจะเห็นว่ามือคุณ ดูแข็งแรงมาก เป็นผลจากการดูแลบ้านมานาน แม่บ้านมีความเครียดมากเกินไป ไม่ดีสำหรับการฟื้นฟูสุขภาพนะ”

วรรณเยิ้มหนัก ต้องการยิ้ม แต่ไม่ยิ้มออกมา

หมอรู้สึกว่าพูดหนักไป จึงเปลี่ยนรูปแบบการพูด เหมือนกำลังปลอบใจเธอ “พูดถึงคนหญิงที่ตรวจก่อนหน้า สุขภาพดีมาก ไม่มีปัญหาอะไรเลย สามีลำเพลินมาด้วย คู่รักอย่างใกล้ชิดมาก”

เขานึกถึงสิ่งหนึ่ง แล้วเสริมอีกคำ “คนหญิงคนนั้นเหมือนคุณหญิงที่เลี้ยงลูกอย่างดี มือดูแฝงเลี้ยงดีมาก สามีดูแลเธออย่างดี กลับบ้านไปหลังจากนี้คุณควรคุยกับคนรักของคุณ อย่าให้ตัวคุณทำงานหนักเกินไป”​

วรรณยิ้มหวาน ถ้าหมอรู้ว่าผู้ชายที่เดินข้างๆ พิมพ์ประภาคือสามีของเธอ เขาจะรู้สึกอย่างไร

เมื่อออกจากห้องตรวจ แสงแดดดีเยี่ยม

วรรณยืนอยู่นั่น เชื่อมตามองเงาของตัวเองบนพื้น บางและเหงา

เธอย้อนมือขึ้น มองไปที่มือเอง นิ้วนิ้วชี้ของมือซ้ายไม่มีแหวนที่นิ้วนาง ทำให้วรรณรู้สึกแปลก​

มือนี้ ล้างเสื้อของอาทิตย์ ทำอาหารสำหรับเด็ก ดูแลบ้านเรือนเป็นเวลาเป็นปี

แต่สุดท้าย ได้เพียงแค่วาง “ไม่ดีสำหรับการฟื้นฟูสุขภาพ”​

เธอหายใจเบาๆ ถอดแหวนเพชรที่ถือเรืองความรักยาวนานเอาไว้ในกระเป๋า